Llagar Trabanco (Llavandera - Xixón)

Dempués de tiempu ensin quedar pa cenar colos amigotes, que meyor que facelo a lo grande, ¿qué grande?, ¡a lo burru!, vamos a fartase, n'un sitiu nel que d'eso se trata. Asina que pa Trabanco fuimos los 5 fartones que pudimos xuntanos.

Trabanco ye la sidrería montada,fai milenta d'años, po'l qu'agora ye'l numberu un de producción de sidre d'Asturies (al menos de les naturales, vamos dexar al Gaiteru a un lláu, nun vaya ser). Ye dicir, fuimos fartanos a casa Dios (dígolo por dos coses, una por Samuel Trabanco y dos, pela midía asturiana perconocida de tiempu-distancia. Llavandera tará nel conceyu de Xixón, pero sigue tando'n casa Dios perdío nel monti, tanto, que terminé decidiendome a poner el GPS del movil a furrular dempués de dar vuelta na típica casería con perru y horru onde finaba'l primer camín qu'escoyí). La sidrería ye un espaciu único en maera, un salón pergrande con munches meses, la barra n'un lláu y la chimenen nel otru, más afayaízu de lo que parez. Amestu ente Asturies y Euskadi (onde parez qu'echen el raigañu los Trabanco) con meses corrides de maera, dellos platos más típicos d'Euskadi y, eso sí, ensin "txotx" d'eso.

Al tema, 5 fartones dispuestos a asaltar la banca del colesterol,  l'ácidu úricu y los triglicéridos (esto últimu sobre too los otros 4, que veníen en taxi dende Xixón) qu'entamaron colo sele, la tortiella de bacalláu. Nun taba mal, ya les prebé meyores, pa que nos vamos engañar, tenía delles partes seques y les más prestoses, les más xugosines yeren menos. Eso sí, nun quedaron nin los restos qu'había una fame del copón.

A la par pedimos un par de tortos de máiz, un de güevu y xamón y otru de pisto con quesu azul. Ricu y bien executáu el del xamón y'l güevu, nin finu, nin gordu, esponxosín, taba ricu. L'otru un poco más raru nel amestu d'ingredientes, que pegaben meyor de lo que pue paecer, pero ye que'l tortu de maíz yos-quedó tostáu. Otru platu correutu, rico, pero ensin entusiasmar, agora, les reaciones de paisanu toes.

Dempués llegaron tres chuletones de vaca(¡eh, nun seais mal pensaos!, qu'equí ponen claramente vaca na carta, nun güe). Estos sí que taben bordaos anque hubo pa tolos gustos, que son colores. A unos gusto-yos más el primer d'ellos porque taba menos fechu, a mi pol fechu si ye verdá que me convenció, pero gustome más el segundu anque lu pasaren un plizcu más, porque dieron-y meyor el puntín de sal. El terceru ya foi por gula y, en cualisquier casu, taben toos sobresaliente, bon productu ensin munches complicaciones pa facelu, to hai que lo dicir.

De compaña sidre, Trabanco, claro (intenté pidir d'otra marca, pero nun sé que pasaba que nun había, jeje) de la que cayó la caxa (otra midía asturiana, de cantidá nesti casu y referente mínimu de consumu sidreru) como nun podía ser d'otra manera. A la semeya de baxo, falten-y dos de la barra ;-)

Los afortunados "entaxistaos" entovía tuvieron tiempu de llargase dellos chupitos y GT's mentantu el más seriu de toos, o sea yo, intentaba mantener una charra centrada, cultural, educada... acompañau d'un café, misión imposible, como podéis imaxinavos ;-).

La cuenta 25€ por cabeza que ye lo xusto pa lo xintao y bebío.